U jesen

godine srpska vojska, u sastavu savezničkih snaga, oslobađala je teritorije tadašnje Kraljevine Crne Gore i Srbije od austrougarske i nemačke okupacije.

Njen ulazak u Crnu Goru bio je deo savezničkog oslobađanja Balkana, a ne unilateralni čin okupacije.

Tvrdnja o „okupaciji“ ne uzima u obzir da su austrougarske trupe bile stvarni okupatori Crne Gore od 1916. do kraja 1918. - što potvrđuju i arhivski dokumenti Antante.

O „nasilnom ujedinjenju“

Spor oko ujedinjenja Crne Gore i Srbije 1918. nije crno-bijel.

Bilo je političkih neslaganja i sukoba unutar crnogorskog društva (između „bjelaša“ i „zelenaša“), ali je većina delegata Podgoričke skupštine, koja je donela odluku o ujedinjenju, bila izabrana na lokalnim zborovima i narodnim skupštinama.

Zato govoriti o „okupaciji“ znači ignorisati činjenicu da je deo Crnogoraca aktivno podržavao ujedinjenje i da su mnogi Crnogorci služili u samoj vojsci

.

Upoređivanje Karađorđevića sa fašističkim vođama

 

poređenje Petra I i Aleksandra Karađorđevića sa Musolinijem, Kajperom ili Pircijem Birolijem ne stoji ni istorijski ni moralno.
Petar I je bio saveznički monarh, nosilac francuskog Ordena legije časti i simbol borbe protiv Centralnih sila.

bio je regent koji je do kraja rata saradjivao sa Francuskom i Velikom Britanijom - silama koje su oslobađale Evropu od stvarnih okupatora.

Takva analogija nije naučno, već propagandno i ideološki motivisana, s ciljem da se kroz današnje političke podele reinterpretira čitav XX vek.

Ostatak teksta možete pročitati klikom

.

Izvor: Pogled/Miroslav Zavidović

Bonus video: